Marko was 7 toen we hem opmerkten. Hij droeg bijna altijd dezelfde kleren. Daardoor had hij het op koude dagen niet warm genoeg en in de zomer te warm. Elke dag kwam hij naar school met één boterham in zijn brooddoos. Daarmee moest hij de hele dag rondkomen. Geen tienuurtje. Geen fruit. Alleen die ene boterham. Op een dag moest hij iets halen bij de directeur. Op het bureau van de directeur lag een kiwi. Toen de directeur merkte hoe gretig de jongen naar de kiwi keek, mocht Marko hem hebben. Hij at hem meteen helemaal op, met schil en al. Zo groot was zijn honger. De directeur liet een en ander nakijken en toen ontdekte de school hoe erbarmelijk Marko leefde. Een warme maaltijd had hij nog nooit van zijn leven gekregen. Daarom besloot de Sociale Commissie van Pelicano voortaan te zorgen dat Marko elke dag een warme maaltijd krijgt op school. Marko is intussen al enkele jaren Pelicanokind en stelt het goed!